Een fysiek aandenken aan het verleden, in je vel gegraveerd. Een fysiek baken dat jou met je verwanten verbindt. Hoe eis je, in culturen waarin littekens via pijn ontstaan, je bestaansrecht opnieuw op, door verhalen die verweven zitten tussen de lagen van je ‘zijn’?
Deze verbinding tussen onze voorouders, littekens en onze persoonlijke verhalen raakt aan een voortdurende dialoog rond spiritualiteit en het herontdekken van onszelf. Kunnen wij, wanneer we via onze littekens nieuwe informatie over onszelf krijgen, ontdekken of ons zaken herinneren, deze momenten accepteren en omarmen? Kunnen we onszelf toelaten onszelf te herdefiniëren, via onze complexe ervaringen en identiteiten? Of kiezen we ervoor om ze de rug toe te keren, omdat de pijn van de herinnering of het gebrek aan herinnering meer impact op ons heeft dan we kunnen (ver)dragen of bevatten?
Met deze creatie legt KVS-gezicht Moya Michael de intieme weg bloot die onze littekens en wonden afleggen en onderzoekt ze wat ze aan het oppervlak brengen. Hoe dragen we onze littekens? Hoe verzorgen we deze wonden die diep in onze geschiedenis snijden en hoe besteden we er aandacht aan? Hoe lezen we onze lichamen en de weg die we samen aflegden? Welke herinneringen brengen ze naar boven? Welke herinneringen koesteren we en welke proberen we te negeren? En hoe beïnvloeden de verhalen uit ons verleden ons in hoe we vandaag navigeren binnen gemeenschappen en relaties?
Choreografe Moya Michael nodigt danser Camilo Mejía, zanger en componist Holland Andrews en performer Loucka Fiagan uit om samen te bouwen, te verschuiven, te breken, te vallen, te zingen, te dansen, te deconstrueren en uit het puin opnieuw iets op te bouwen, in een poging om deze wonden en littekens te eren, te erkennen en te benoemen, als een proces van vieren en helen.