La gioia

Pippo Delbono ontmoette Bobò in 1995 in het psychiatrisch ziekenhuis van Aversa. Een geboren acteur, die niet kon lezen, schrijven of spreken, en die sindsdien verdwenen is. Gegrepen door een vreselijke melancholie, of misschien zelfs een diepe wanhoop, begint de Italiaanse regisseur aan een duizelingwekkende reis naar ”gioia”, eenvoudige vreugde. De vreugde die plotseling opkomt in het leven, in liederen, in muziek, in danspassen. Hoe dringt het theater door tot de diepste essentie van al deze kleine alledaagse dingen? In La gioia, gecreëerd in 2018, componeert Pippo Delbono een dromerige, bloemrijke symfonie waar de geest van Bobò overheen zweeft. Op het toneel wordt de tijd zachtjes stilgezet door de melancholie van de Tango, de noten van Nick Cave of de jazzstandaard Petite fleur van Sydney Bechet. En kunstenaar Thierry Boutemy laat het ”regenen” in een stortvloed van kleurrijke bloemen. Hier wortelt de schoonheid. Zij verspreidt vreugde en houdt pijn op afstand. Tenzij het die van onszelf is. Een voor een komen Pippo Delbono, in spijkerbroek en hemd, en de acteurs van het gezelschap, gekleed in fantasievolle kostuums, naar voren en uiten ze hun gevoelens en hun tederheid. Barokke figuren die een eigen universum bouwen, vol fantasie en troost. Herinneringen, doorvoelde levensgeschiedenissen, liefde, schoonheid en politiek passen allemaal in hetzelfde boeket. Dit is waarschijnlijk de bron van La gioia’s schoonheid: haar overweldigende vreugde.